நானும் சத்துணவும் பின் என் பள்ளி வாழ்க்கையும்...

நண்பர்களே.. நமது நண்பர் திரு.பழனி சுரேஷ் அவர்களின்
அன்புக்கட்டளையை ஏற்று எழுதும் தொடர் பதிவாகும். முதலில் எனக்கு
இந்த தொடர் விளையாட்டில் பங்குபெற தயக்கம் இருந்தது.. ஆனால் இந்த
பதிவை எனது பெற்றோருக்கு சமர்ப்பணம் செய்யவே எழுதுகிறேன்..
மிகவும் ஏழ்மையில் இருந்த போதும் என்னையும் எனது தம்பியையும்
வேறு எந்த வேலைக்கும் அனுப்பாமல் நன்கு படிக்க வைத்ததற்கான ஒரு
....................(என்னால் எதையும் நிரப்ப இயலவில்லை) பதிவாகும்..

எனது பெற்றோர் மிகவும் ஏழ்மையில் இருந்த காலம்,நாங்கள் ஒரு ஊரில் கூலி வேலை செய்து எங்கள் பிழைப்பை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தோம். அப்போது பால்வாடி எனப்படும் சத்துணவுக் கூடங்களை அமைத்து அனைத்து ஏழைக்குழந்தைகளுக்கும் மதிய உணவு தரப்பட்டு வந்தது.. ஆகவே நானும் சத்துணவு(சத்தா இல்லையா என்பது வேறு விசயம்,, பசி வந்தால் பத்தும் பறந்து போகும் சத்தாவது ஒன்றாவது..)வேண்டியே முதன் முதலாக பள்ளிக்கு சென்றேன்.. ஆனால் நான்,எனது தம்பி மற்றும் எனது தந்தை வேலை பார்த்த நிறுவனத்தின் உரிமையாளர் மகனும் விளையாடிக் கொண்டிருந்த போது, நாங்கள் அவனை விளையாட்டில் ஜெயிக்க அது பொறுக்காமல் அந்த பையன் என்னை காலால் எட்டி உதைததான். நான் அப்போது மணல் மேட்டிலிருந்து உருண்டு விழுந்த காட்சி இன்னும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது..இதை கண்ட எனது தாய் அந்த பையனை முதலாளி மகன் என்றும் பாராமல் அடித்து விட்டார்.. ஆகவே எனது சத்துணவு பள்ளியும்,எனது தந்தையின் வேலையும் போக நாங்கள் பிழைப்பை வேண்டி வேறு ஊர் நகர்ந்தோம்..

எனது தந்தைக்கு மற்றொரு ஊரில் வேலை கிடைக்க, நாங்கள் ரயில்வே புறம்போக்கு இடத்தில் ஒரு குடிசையை கட்டி அடுத்த கட்ட சோதனையை சந்திக்க தயாரானோம். அது சமயம் எனக்கும் 5 வயதாகவே என்னை பள்ளியில் சேர்க்க முடிவு செய்து அருகில் இருந்த பள்ளிக்கு சென்றோம்.. அது கிறித்துவ தொடக்க பள்ளி, மூன்றாம் வகுப்பு வரை இருந்தது.. எனது வலது கையை தலையின் மேல் சுற்றி இடது காதை தொட வைத்து பள்ளியில் சேர்த்தனர்.. ஆக எனது பள்ளி வாழ்க்கை தொடங்கியது.. எனது முதல் வகுப்பு ஆசிரியை பெயர் எல்லாம் சொல்ல மாட்டோம் ஒண்ணாம் வகுப்பு டீச்சர் என்றே கூறுவோம். அவ்வளவாக எனது முதலாம் வகுப்பு பற்றிய பள்ளி நினைவுகள் , நினைவில் இல்லை .ஆனால் முதல் வகுப்பில் கிடைத்த நணபர்கள் சிலர் இன்னமும் தொடர்பில் இருப்பது மகிழ்ச்சி தான்..

எங்களை லட்சுமி பாராமல் இருந்தாலும்,சரஸ்வதியின் அருள் நன்றாகவே இருந்தது. நான் எனது முதல் வகுப்பு முதல் 10 ஆவது வகுப்பு வரை தொடர்ந்து முதல் இடம் பெற்றேன்.இரண்டாம் வகுப்பில் நான் சேர்ந்த போது நான் வகுப்பு தலைவனாகவும் ஆக்க பட்டேன். ஒரு சமயம் எனது ஆசிரியை என்னை ஒரு வேளையாக வீடு வரை சென்று வர சொன்னார். நானும் சென்று அவர் கூறிய வேலையை முடித்து பள்ளிக்கு திரும்பினேன். அது மதிய உணவு வேலையாதலால் எனது ஆசிரியரும் என்னை சாப்பிட்டாயா என கேட்க நானும் ஆமாம் வீட்டில் பழைய சாப்பாடு சாப்பிட்டு வந்தேன்(ஏனெனில் நான் எனது சத்துணவை தவற விட்டு விட்டேன்) என பதில் சொன்னேன்.. அவர் என்னை திட்டி ,ஒரு தட்டு கொண்டு வர செய்து அவருடய சாப்பாட்டை என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்டார்..நான் மிகவும் கூச்சத்துடன் தலை கவிழ்ந்து உண்டது இன்னமும் நியாபகம் உள்ளது.

மூன்றாம் வகுப்பு , எங்களுக்கு ஆங்கிலம் தொடங்கியது. எங்கள் வகுப்பு ஆசிரியை பெயர் தெரியாது ஆனால் அவரை அனைவரும் குண்டு டீச்சர் என கூப்பிடுவோம். அவர் தான் எனக்கு எனது பெயரை ஆங்கிலத்தில் எழுத கற்றுக்கொடுத்தார்.. அது முதல் அனைத்து ஆங்கில ஆசிரியர்களும் நன்கு கற்பிக்க எனக்கு ஆங்கிலம் நிறைய பிடித்து விட்டது.. எனது பெயரை ஆங்கிலத்தில் எழுதி எனது பெற்றோரிடம் காட்ட அவர்களும் அதை ஒரு பெரிய சாதனையாக கருதி அண்டை வீட்டாரிடம் சென்று புகழ்பரப்பினர்..

நான்கு மற்றும் ஐந்தாம் வகுப்பில் எந்த சுவாரசியமான நிகழ்ச்சியும் அவ்வளவாக நினைவில் இல்லை. ஆனால் எங்கள் பள்ளியில் ஒவ்வொரு வாரம் திங்களன்று அனைத்து மாணவர்களும் ஒன்று கூடி சில உறுதி மொழிகளை எடுப்பது வழக்கம்.. அப்போது அனைத்து வகுப்பு தலைவர்களும் மற்ற தம் வகுப்பு மாணவர்களுக்கு ஒரு சில அடி இடைவெளியில் நின்று அவரவர் வகுப்பு ஆஜர் என சொல்ல வேண்டும், நானும் வகுப்பு தலைவன் என்பதால் எனது தந்தையை அழைத்து என் ஆஜரை பார்க்க வைத்தேன்..அவர் முகத்தில் தெரிந்த மகிழ்சி இன்னமும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது..


நண்பர்களே.. இத்துடன் எனது ஆரம்ப பள்ளி வாழ்க்கை முடிந்தது.. எனது உயர் நிலை பற்றி பிறகு முடிந்தால் பார்ப்போம்...அதில் சில சோகங்களும், பல சந்தோசங்களும் ,சில காதல்களும் இருக்கும்..